Kjære stauder.

Det har vert 2 fantastiske år, ganske forskjellige år der me alle utvikla oss i masse rare retninger. Eg starta her med ganske lite, men sitter att med overlast, og det har de 4 vert med på, det har vore chill, stress, nice, ok, sick, gøy, pinlig, random, sweet, rart, alt mulig… vanskelig å komme vidare nå.
Men det må me, ein stor verden av grusomme mennesker møter oss, me skal bli … vaksne… me skal studere og få oss jobb…. Ganske kjipt, skulle gjerne levd i folkehøgskulebobla litt til… eller eigentleg er eg ganske lei, men eg er liksom ikkje heilt klar.
Husk å hald saman, finn dei gode menneska og utnytt dei, ver kritisk, realistisk, reflektert, smart.
Eg er veldig glad me fekk blomstre i lag, de har vert fantastiske kollegaer, alle ting me fant på utfolda seg kjempebra, det var aldri noko mas, aldri noko press, me forsto kvarandres behov.  Masse omtanke. Nice.

Det har sikkert vert irritert på alle rare frekke ting eg sa, høg musikk, og vannpipe seint på natta, skitne korridorer, rare ting som skjedde på rommet ditt. Men nå er det endelig over, nå er eg borte, for alltid.  
og de

Er frie.

Jaja, Eg håper me sjåast igjen (ganske fjernt vist eg ikkje ser deg da Malin)

Kjære Magnus,

Nå er du endelig fri. 2 år i stress og mas, slit og  jævelskap, eg er glad du endelig kommer deg vidare. Og vist alt går under må du huske på att du klarte å overleve 2 år med meg, Eg ser ofte på meg sjølv (i litt ironi dog) som ein superkynisk person, ein menneskehater, men det er ikkje heilt sant, i løpet av året har du sikkert vert ganske irritert over alle tilfeldige rampestreker, rare og frekke kommentarer eg sa. Men eg meiner det ikkje vondt, og det har eg ein liten aning om att du veit. Det var ein gong på fylla ser du, eg veit ikkje om du hugser det, sikkert ikkje siden du alltid er ganske tard på fylla, men eg håper det er litt sant det du sa, ein laksen kveld, der eg starta å forvirre deg med masse bullshit, så kom det opp da: “ jaja Magnus du har overlevd to år med meg da” Og så momla du eitt lana som at du ikkje såg på det som spydighet og skadelig, du såg på det som eitt forbedringspotensiale, alt det rare eg sa tok du til deg og tenkte om, “ja da va kanskje litt teit, det burde eg hugse på”  det er jo ein ganske rar men veldig god eigenskap du har – ta til seg ting, sjølv om folk seier du er cocky, er ikkje det sant i det heile, du har utruleg god sjølvinsikt.

jaja
PS: når du snakker med folk prøv å halde samtalen relevant, historier om folk du kjenner er som regel ganske uinteressant vist det blir for mykje., det er aldri pinlig med ein liten stillhet, det er da du veit du kjenner folk, når du ikkje bryr deg lengre.

Eg kommer aldri til å gløyme alle rare ting du har gjort, og gjennom dei to åra her, korleis du alltid har hjelpt meg på forskjellige vis, sagt i frå når me skal til Bjørgan, tatt med tinga mine, masa på meg, osv. Du legger kanskje ikkje merke til det sjølv, men folk setter pris på det du gjer, men husk å ver ein egoist, du blir bare stressa vist du lar folk kontrollere deg, det er ikkje vits å vere slave. Det er bra du er såpass sosial, og klarer å snakke med rare folk utan att det er ubehagelig, sjeldan vare.  Husk å slapp av til neste år konsentrer deg om skulen, ikkje stress for mykje med ting du burde vere med på, som regel er det ganske bortkasta vist du ikkje har sjukt lyst, berre fordi ein du kjenner bedde deg med betyr det ikkje du trenger. Film mykje snowboard, last ned redigeringsprogram (kjøp deg pc?) du har eitt talent som kan blomstre. Tru meg å ha ein hobby er sjukt viktig.
Alternative hobbyer:
forfatter?
Folkekunst?
Sosiolog?
Psykolog?

Nei det er nok mest innanfor ekstremsporten du høyrer heime.

Skulle eigentleg skrive noko lurt, men eg fekk litt dårlig tid, blei mykje mas det her. Jaja.

Jepp nå trenger du ikkje sjå meg meir, nå er du endelig fri, lykke til med alt du finner på, aldri gje opp, eg trur du klarer det meste du brenner for, og kommer langt i livet vist du perfeksjonerer alt du gjer. (men å vere ein sta perfeksjonist er teit, må chille og vere fornøgd med det ein har og)

The Technicolour Sleep

Heihei.

That's it that's all, nå gidder eg ikkje skrive meir på ein stund.

Dei siste dagane har vert ganske rare, det var heilt grusomt å vere att etter ein og ein av elevane drog, kynisk som eg er klarer eg ikkje å gråte, så står eg berre att med ein veldig tom følelse, savn og minner, eg høyrer lyder og ser folk overalt mens eg vandrar rundt i dei tomme internata.

Med ein slik tilstand blir eg veldig kreativ dog. Eg har skrive  veldig mykje, eg føler meg ferdig med denne “delen” det blir vanskelig å starte på att no, men det endte med ein fin “cliffhanger”

Eg merker engelsken ikkje var heilt på toppen mens eg skreiv, noen dialogar blei kanskje litt rare, men det kan eg fikse seinare.

Eg gleder meg veldig til å komme langt i rollespelet med ein god gruppe morosame karakterar, utfordringa blir å gjere speleranes karakterar viktige. Det kjem til å bli mykje meir utforsking når spelerane kjem klarer opp i ting. Men det er fleire titalls timer, mange slitne netter før dei når så langt.

Tid:

Søndag – måndag:  7 timer.

+ 59 = 66 timer totalt.

Hade!

The end of the beginning.

Hei blogg, lenge siden sist.

Kårni bloggtittel og :)

Vanskelig å skrive I det siste. Masse som skjer på skulen, grilling, chilling, reminiscing, rydding, loking, roting,  raring.... alt for varmt ute, har dratt på meg ein ganske ekkel tinnitus. Sitter litt fast. Marit seier eg har skrive meir enn nok, men eigentleg er dette berre starten, det skjer mykje meir etter Kapittel 4, det er da historia begynner å ta form, eg har så mykje I hovudet!
Eg føler meg ikkje heilt tilfreds, I tillegg har eg 3 andre rollespill å skrive om. Men eg kommer jo til å jobbe vidare til det er ferdig, gøy å ha noko kreativt kompleks å susle med, hjernetrim.  

Nå har eg endeleg fått prøve ut rollespelet! Det var utruleg artig, me satt I nesten 6 timer, me kom ikkje veldig langt dog, ikkje halvegs I kapittel 1 eingong. Det var vanskeleg I starten sidan ingen viste korleis ein skal spele, i starten var det typisk å prøve å forklare kva ein ser for seg i staden for å ha ein dialog. Men dei blei fort flinke å snakke, og det utvikla seg noen utruleg morosame og kompliserte scener. Spelerane var veldig flinke til å skrive karakterar, alle 4 skreiv nesten ein heil a4 side om personlighet, bakgrunn, etc. I tillegg var dei veldig omtenksame på korleis karakteren fungerer I ein kampscene. Typisk i starten er å lage enkle overflatiske karakterar med liten personlighet, best utvikla for kamp. I motsetning hadde  spelarane mine tenkte mykje på kva slags styrker og svakheter som er interessant I ein cyberpunk setting, kva som gjer han unik.  Alle 4 endte opp med ganske psyko-skadde karakterar med grusomme bakgrunner, vrangforestillinger, traumer, schizofreni og bipolare følelser.
Det passet veldig bra, det var interessant.
Den som spelte best var Martin, han var fort I gang med dialog, var veldig flink å acte, og hadde den mest sære karakteren. Han viste fort kva han ville gjere, sjølv om mykje var dårlig gjennomtenkt passet det veldig bra til hans karakter.  
Chris var og veldig flink å acte, improviserte veldig fort og hadde den mest vanskelige karakteren
Bjørnar og Natalia var litt meir anonyme men hadde veldig komplekse karakterar, dei trenger litt tid og rette situasjonar for å prege seg ut.
Det var ikkje nødvendig å bruke manus, men det var veldig vanskelig å starte sidan ingen torde å sei noko. Dei venta liksom til alt var tilrettelagt før dei ville handle, men det endra seg fort.  Det er vanlig å ha med minst 2 erfarne rollespillere når ein introduserer nye folk, slik att dei kan halde flyten, mens dei nye kan vente på smutthull.
Men eg syns dei takla det veldig fint, neste gong må eg prøve å presse dei litt meir, gå litt fortare framover. Det meste som skjedde var berre hektisk action scener, der det er lettare å acte, det blir ein utfordring å ha komplekse dialogar, sjølv om me nerma oss ein “tulle dialog” som varte 20 minutt, eg er vant med snakke-handle-utforske scener utan noe action som varer fleire timer, du må vere ganske god rollespille for å få det til, og det krevest ein del improvisasjon frå Spill-leideren.
Dessverre kom me ikkje til den delen der det er så mange elementer og variablar I verden at spelerane tar kontroll og lager handlingar  og historier ved å utforske,  det tar lang tid. Men me kommer til å fortsette med rolleselet I Oslo, der me får hjelp av erfarne spelere.  

Eg har og brukt tid på rettskriving av alt eg har skrive. Eg har begynt på kapittel 4 som utviklar seg ganske bra. Planlegginga av rollespelet går ganske fort sidan det meste er improvisert ut I frå det eg allereie veit Det som tok litt tid og strev  var å lage musikk lister, ordne ein komfortabel plass, skrive ut ark, og å planlegge korleis karakterane skal starte og møtest.

Tid:
Alt I alt har eg jobba  ca 5 timer med skriving, og 8 timer med heile rollespel sesjonen.
+ mai - 40
+ april - 4

= 57

Yeeey, going 100?



Update:
argh, når eg rettskrivde klarte eg å slette halve campaignen, faen! Men heldigvis er alt eg endrer lagra i backup, så det var bare å gå tilbake og kopiere over, MEN
Backupen var skrivd i html code, aaaaargh, det gjorde alt betraktelig vanskeligare, masse koder som måtte skrives inn etter kvar bold, italian, header, link, break, list, outline, indent,
Og wysiwyg er noe drit, fult av feil, tilfeldige gjømte koder som plutseleg dukker opp og gjømmer skrift, settter det på feil plass med rare utforminger.

tok 2 timer ekstra, men det er jo noe av det eg skal drive på med til neste år, så det er bare nyttig erfaring.